Robin Guijt: “Gelukkig hielp Milou me van mijn angst af”

“Katie, zo heette de pony waar ik voor ging zorgen, was alleen gebruikt als grasmaaier. Ze kon volledig haar gang gaan, ook in haar gedrag naar kinderen toe, die over het algemeen natuurlijk niet wisten hoe ze met paarden moesten omgaan. Ik heb haar dus eerst maar eens in de heropvoeding gedaan: consequent zijn in wat wel en niet mag. Het was duidelijk dat ze zich verveelde; er werd immers niks met haar gedaan.”

Lekker aan het werk

En dus begon Robin met Katie te wandelen. Katie begon op te bloeien en trapte en steigerde niet meer. “Fase 2 kon ingaan”, lacht Robin. “Het hoofdstel vond ze prima en toen ze aan het bit gewend was, legden we haar een tuig op. Ze vond het leuk om aan het werk te gaan, en wat kun je doen met een pony die niet al te groot is? Mennen!”

Stapje voor stapje

Het opvallende zwarte merrie’tje met de hoge witte benen deed het goed, en ook Robin had er plezier in om met de pony bezig te zijn. “Ik hoefde helemaal niet per se te rijden, Katie beleren vond ik helemaal geweldig! We hadden er gewoon allebei plezier in, en stukje bij beetje gingen we een stapje verder, allebei onervaren, maar allebei van goede wil.” En zo kwam het dat Katie als 5-jarige met Robin op het wagentje trots rondreed in de wijk.

Klophengst

In de tussentijd had Katie gezelschap gekregen van een veulen dat Robin cadeau gekregen had. Het was de mooie minipony Jarno, een pony met de bijzondere valkkleur en een aalstreep over zijn rug. Als tweejarige moest hij gecastreerd worden in Utrecht omdat hij een klophengst bleek te zijn. Daardoor is hij niet al te sterk in de achterhand, maar door veel met hem te wandelen en hem te longeren, is hij heel erg verbeterd.

‘Terrorpaardje’

“Wat betreft zijn karakter was hij echter niet de gemakkelijkste”, vertelt Robin. “We noemen hem wel een ‘terrorpaardje’. Hij is niet vals of gemeen, maar wel stout. Hij kan nog wel eens bijten als je aan het poetsen bent, of hij maakt er een spelletje van als je hem ophaalt uit het weitje. Toen hij drie jaar was, zijn we ook hem gaan betuigen.”

Gáán!

Afgelopen zomer is Robin lid geworden van rijvereniging De Voorruiters, waar ook menlessen gegeven worden en waar de leden gebruik kunnen maken van de baan. “Je leert er niet alleen om de pony’s dressuurmatig beter voor elkaar te krijgen, maar ook de theorie van het mennen. Ook rijden we vaardigheid en zijn er marathonhindernissen. Jarno is een echte fan van ‘zo hard mogelijk’. Hij wordt superenthousiast en heeft maar één ding in gedachten: ‘Gáán!’”

Wedstrijden

Het doel van Katie en bijrijders – eigenlijk bijmenners – Milou en Puk is om uiteindelijk mee te doen aan wedstrijden met ‘hun’ pony’s. “We kijken gewoon samen wat ze aankunnen”, aldus Robin. “Zelf ben ik best druk, met mijn studie HBO Verpleegkunde en een bijbaan in de zorg met onregelmatige diensten. Ik ben dan ook heel blij met de hulp van twee fijne verzorgsters, waar ik helemaal van op aan kan! De pony’s kosten best veel tijd, omdat ze in een landje staan zonder stroom of water; we moeten alles zelf doen. Daarbij kosten de pony’s en zeker als we willen meedoen aan wedstrijden ook best veel geld.”

Angst

Nog een reden om dankbaar te zijn voor bijrijders: Milou heeft Robin ook van haar angst afgeholpen om (weer) te gaan mennen. “Tijdens een van de eerste lessen bij de rijvereniging, die plaatsvonden in een groot weiland, schrok Kate ineens enorm. We weten nog steeds niet wat haar heeft getriggerd, maar ineens ging ze er in rengalop vandoor, met mij op de sulky. En dat terwijl ze nog nooit een stap verkeerd gezet had! Het liep gelukkig goed af, maar ik was heel erg overstuur na dat incident en durfde niet meer achter Katie te zitten.”

Vertrouwen

Dat is de reden dat Milou Jarno betuigd heeft en de beginselen van het mennen heeft bijgebracht. “Heel kalm aan heeft ze me samen met Jarno van mijn angst afgeholpen. We moesten letterlijk stapje voor stapje weer vertrouwen opdoen. Dat dat uiteindelijk – ook weer met Katie - gelukt is, dat is echt geweldig!” (CD)